Jan Garbarek, wybitny saksofonista tenorowy i sopranowy, kompozytor, lider, artysta, który stworzył podwaliny pod estetykę nazywaną dziś jazzem europejskim.
Jego muzyka wyrasta z norweskiego folkloru, jazzu nowoczesnego i muzyki klasycznej – z jednej strony imponuje bogactwem środków i wyrafinowaniem formy, z drugiej pozostaje wyciszona, pełna niedopowiedzeń, przestrzeni, kolorów, niuansów dynamicznych i krystalicznych dźwięków.
Po saksofon tenorowy sięgnął pod wpływem nagrań Coltrane’a, technikę gry na tym instrumencie opanował samodzielnie. Wkrótce odkrył muzykę Alberta Aylera, Pharoaha Sandersa, Archiego Sheppa. Punktem zwrotnym w karierze Garbarka stała się współpraca z wybitnym kompozytorem, band-leaderem i teoretykiem jazzu Georgem Russellem, działającym w Skandynawii pod koniec lat 60. Grając w jego formacjach, Garbarek wykorzystał szansę sprawdzenia się w muzyce Trzeciego Nurtu i free.

W 1970 rozpoczął, trwającą do dziś, współpracę z raczkującą wówczas wytwórnią Manfreda Eichera. Garbarek w znacznym stopniu przyczynił się do wykreowana tego, co krytycy i fani określają mianem „ECM sound” – miękkie pastelowe dźwięki zawieszone w ciszy wyznaczyły nowy standard brzmienia jazzu europejskiego. Pod szyldem tej oficyny Garbarek nagrał dziesiątki albumów jako lider własnych zespołów, partner Gary’ego Peackocka, Teriego Rypdala, Charliego Hadena, Ralpha Townera, Bodo Stensona, Eberharda Webera i wielu innych.
W latach 70. uznanie przyniosły mu albumy zarejestrowane z European Quartet Keitha Jarretta (z Pallem Danielssonem i Jonem Christensenem) – Belonging, My Song czy Personal Mountains uchodzą za szczytowe osiągnięcia obu artystów i niedościgły wzór harmonijnej współpracy wszystkich członków zespołu.